Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

ΠΡΟΣΜΟΝΗ

ΠΡΟΣΜΟΝΗ

Κάθε φορά η προσμονή, ήχος από νεράκι στη στέρνα

γαλήνη που στάζει σε πρωτογέννητη μέρα.

Φισαρμόνικα που παίζει στα φύλλα του Φθινοπώρου!

Και βγαίνω με τα χέρια στον άνεμο

αναζητώντας το στίγμα σου.

Τι άλλο να αισθανθώ πιό δικό μου;

Στις φλέβες μας συναντιούνται οι μεγάλοι ήσκιοι,

τα παλιά μονοπάτια, η θάλασσα!

Ανασαίνω γιασεμί και αγιόκλημα.

Μικρές αγάπες στη γκρίζα πόλη μου.

Κι ανάμεσα στον χαλασμένο κόσμο,

λάμπεις εσύ!

Μείνε σχήμα κλάρας από ήλιο, ακριβή ομορφιά

λευκό νούφαρο,

ρόδι χρυσό στον γυμνωμένο καιρό.

Έτσι η Αργώ μας, ίσως να μην περάσει από συμπληγάδες!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ- ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ

ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ

Απ' τα τοπία του κόσμου πέρασε η ποίησή μου

Ηχούσε η φωνή σου ως την αντίπερα ξαστεριά

κι ήταν ο αχός της, συναπάντημα με το πυρφόρο μεσημέρι μου,

τις μαργωμένες νύχτες μου!

Κι ανοιγόταν ο ορίζοντας που τον περιείχες!

Εκεί αντανακλούσε το σύμπαν σου.

Κι αν αυτό το πείς αυταπάτη, σοδειά το λέω εγώ,

μιάς κατάδυσης, μιάς εισόδου στους ανοιχτούς φεγγίτες ενός οράματος.

Ιερή εισβολή, σε ουρανούς απρόσιτους

εκεί που ζωντανεύουν τα χρώματα και τα νοήματα,

ως τα βάθη των ματιών σου!


ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ- ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΑΠΕΙΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

ΑΠΕΙΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

Αγγίζω την όψη σου,

το φωτισμένο παρόν σου

κι η στιγμή γίνεται

άπειρος χρόνος!

Ρένα Παπανικολάου - Λαμνάτου



ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ - ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΑΠ' ΤΟ ΔΑΣΟΣ

ΑΠ' ΤΟ ΔΑΣΟΣ

Σ' αυτήν την απόκοσμη ράχη ζω!
Σου γνέφω με δάφνες και μυρτιές απ' το δάσος,
που γλυκό της δόξας σου φτάνει τ' αγέρι,
χτυπά το τζάμι μου νοητά!
Έλα ως εδώ που ασκητεύ' η ψυχή μου απόψε,
με δύναμη θα κρατηθώ από σένα.
Θα ταξιδέψουμε ταξίδι μακρινό.
Παρθενική ανάμνηση πώς τρέμω απ' το δέος
στ' αντίκρυσμα του φωτός σου!
Με της Αριάδνης το νήμα, βρίσκω τα ίχνη σου,
καθορίζω τον αρχικό σου πυρήνα
που με κυκλώνει.
Αναπλάθω το παρόν μου.
Συναρμολογώ τα κομμάτια μου
και διεκδικώ το μικρό μου ρόλο πάνω στη γή.

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ- ΛΑΜΝΑΤΟΥ