ΠΡΟΣΜΟΝΗ

ΠΡΟΣΜΟΝΗ

Κάθε φορά η προσμονή, ήχος από νεράκι στη στέρνα

γαλήνη που στάζει σε πρωτογέννητη μέρα.

Φισαρμόνικα που παίζει στα φύλλα του Φθινοπώρου!

Και βγαίνω με τα χέρια στον άνεμο

αναζητώντας το στίγμα σου.

Τι άλλο να αισθανθώ πιό δικό μου;

Στις φλέβες μας συναντιούνται οι μεγάλοι ήσκιοι,

τα παλιά μονοπάτια, η θάλασσα!

Ανασαίνω γιασεμί και αγιόκλημα.

Μικρές αγάπες στη γκρίζα πόλη μου.

Κι ανάμεσα στον χαλασμένο κόσμο,

λάμπεις εσύ!

Μείνε σχήμα κλάρας από ήλιο, ακριβή ομορφιά

λευκό νούφαρο,

ρόδι χρυσό στον γυμνωμένο καιρό.

Έτσι η Αργώ μας, ίσως να μην περάσει από συμπληγάδες!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ- ΛΑΜΝΑΤΟΥ