ΖΩ ΘΑ ΠΕΙ..

ΖΩ ΘΑ ΠΕΙ


Ζω θα πει φθείρομαι

και ξαναγεννιέμαι απ' τα χαλάσματα.

Ανακαλύπτω τα ανείκαστα βάθη,

δαμάζω τους αβυσσαλέους ανέμους του είναι μου!

Ζω θα πει

νυμφεύομαι το τίποτα και το παν!

Σημαίνει πίστη στην ουσία.

Σημαίνει, υψώνω την ψυχή μου

να φτάσει ως τους μυχούς της υπέρβασης.

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ- ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΨΑΧΝΩ

ΨΑΧΝΩ

Πες πως είσαι μαγεμός,

πως είσαι αγαποβότανο

και γω,θαλασσοπόρος άνεμος,

που ψάχνω,

στην αχλύ των αισθημάτων μου,

στης καρτερίας την αθωότητα,

στο τύλιγμα των χεριών μου

στη μέση του μεσημεριού,

στον ανήφορο τον ανερμήνευτο

να σε βρω.

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ- ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΕΛΑ ΩΣ ΕΔΩ

ΕΛΑ ΩΣ ΕΔΩ

Σ' αυτήν την απόκοσμη ράχη ζω

σου γνέφω με δάφνες και μυρτιές απ' το δάσος

που γλυκό της δόξας σου φτάνει τ' αγέρι

χτυπά το τζάμι μου νοητά!

Έλα ως εδώ που ασκητεύει η ψυχή μου

αετέ αλαφροφτέρουγε,

με μιά μου κίνηση θα κρατηθώ  απ' τα φτερά σου,

θα ταξιδέψουμε ταξίδι μακρινό.

Παρθενική ανάμνηση,

πως τρέμω από δέος

στ' αντίκρυσμα του φωτός σου!

Με της Αριάδνης το νήμα, βρίσκω τα ίχνη σου,

καθορίζω τον αρχικό σου πυρήνα

που με κυκλώνει!

Αναπλάθω το παρόν μου,

σαν αρχαίο αγγείο κολλώ τα κομμάτια μου

και διεκδικώ το μικρό μου ρόλο

πάνω στη γη!


ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ - ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΟ

ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΟ


Το μάγεμα είν ' στα πόδια σου νεκρό.

Τώρα ποιά νιά ομορφιά, τους γκρίζους σου γιαλούς θοπεύει;

Με δρομολόγια του καιρού,

θάρχεται μιά θλίψη μιά καταχνιά

στην άκρη της ερήμου,

θα σου χτυπά το τζάμι με σταγόνες της βροχής

το ανεκπλήρωτο!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ-ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ

ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ

Να ξοδευτώ σα λάδι λυχναρίσιο θέλω,

στης δύναμής σου τη φωτιά,

ω! Τέχνη ανυφάντρα!

Να καίγομαι σαν της φλόγας σου

το δάκρυ το καυτό

κι από την κοίτη του ήλιου σου,

ποτάμια να με ξαδιψάνε πάντα!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ- ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΑΛΛΗ ΘΕΑΣΗ

Δρόμε της ιστορίας μου,

είναι η απουσία σου σβηστό φως,

ακύρωση ονείρων.

ΑΛΛΗ ΘΕΑΣΗ


Μόνο στις παραισθήσεις μου και στην ομίχλη μου υπάρχεις.

Περπατώ ακροβάτις πάνω στα περάσματα,

στις ερμηνείες τους που δίνει το παρόν μου

κι ελπίζω στον ερχομό μιάς άλλης θέασης,

στο εκείθεν των πραγμάτων.

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ - ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ- ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ

ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ

Επιστρέφω σιγά και σταθερά

στην άβυσσο που με γέννησε,

στο αρχέγονο χάος.

Εμπιστεύομαι την άγνοια του αγνώστου.

Επιστρέφω στην εύφλεκτη αρχή μου,

στη ζωοδόχο μήτρα.

Επιστρέφω στο νησί των μακάρων,

στους δικούς μου που έφυγαν.

Παίρνω μαζί μου

τα αιμάτινα βιώματα,

το σταυρό της αυτοσυνειδησίας,

τα λάθη μου

και τη μιά χούφτα ουρανό που μου δωρήθηκε!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ-ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΑΝ ΒΡΕΙΣ ΠΗΓΗ ..

ΑΝ ΒΡΕΙΣ ΠΗΓΗ

Στάζει ουρανός στάζει βροχή στάζει θαλασσαρμύρα

στους κάμπους εμαζέψανε τα στάχυα το χορτάρι

και συ πουρνό ξεκίνησες για το μεγάλο μύλο

Στο δρόμο σου αν βρεις πηγή, βρυσούλα πάρε πιές το

το κρύο νερό  απ' τα νάματα , το κρύο νερό της βρύσης

για νάν' ξεκούραστος πολύ ο δρόμος για το χάνι

μήν τύχει σου κακοκαιριά νάχει δροσιά η καρδιά σου!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ-ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ

ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ


Τι ωραίες οι ρόδινες αυγές!

Εμπρός στης θάλασσας την άπλα ξαποσταίνεις.

Στην αγκαλιά κρατάς τ' ασήμια της ελιάς,

της αμμουδιάς τα χρώματα

και των αγιοκλημάτων το μεθύσι.

Τι όμορφο το ντροπαλό ξεμύτισμα του φωτός

απ' των βουνών τις στέγες!

Εδώ οι ανηφοριές ως πάνω σκαρφαλώνουνε στον Αίνο

και φαίνονται οι στιγμές πως θα διαρκέσουν,

ως τ' απύθμενα χρόνια, κι ως των περάτων

τα άσωστα σύνορα

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ-ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ

ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ


Αλγηνό άστραμμα θύμησης,

όλα γύρω με ησκιώνουν.

Παντού με συντροφεύεις.

Τα θλιμμένα σου μάτια εξιστορούν την οδύνη σου.

Σ'αφησε εδώ ο θάνατος, να με πονάς.

Το άρωμά σου, τα κρεμασμένα σου ρούχα,

η σιωπή σου,

όλα φλυαρούν και με πληγώνουν.

Μυστικό φως της αρχής μου,

κάθε στιγμή μ' αγγίζει,

της καλοσύνης σου η αύρα ΜΗΤΕΡΑ!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ-ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΤΩΡΑ

ΤΩΡΑ


Τώρα που τα εμπόδια έχουν χαθεί,

σαν από αμπώτιδα,

τώρα που η ανάγκη συναντάει τη λογική,

πάλι τα φτερά σου ζητώ για να υπάρξω.

Όμως δεν βλέπω σήμα σου.

Κατεβαίνω ως την άκρη του γιαλού

ζητώντας γαλάζιο απ' το Ιόνιο.

Εδώ ήρθα να μάθω, τι εμπόδισε

να με αφουγγραστείς.

Το απόδημο φως σου;

η νηνεμία μου;

Ο ανήφορος που ακούραστη ανεβαίνω,

πιστεύοντας σε νικηφόρες στιγμές ;

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ-ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΠΟΤΕ

ΠΟΤΕ

Μην αγγίξεις ποτέ,

ούτε το περίγραμμά μου

φοβάμαι τον καλπασμό

της απομάκρυνσης!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ-ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΑΓΓΕΛΜΑ

ΑΓΓΕΛΜΑ


Έρχεσαι από μακριά,

σαν τη θάλασσα,

σαν τη χαρά τ' Αυγερινού!

Πνοή από μελτέμι!

Τίποτα δεν μπορεί να εκμηδενίσει

την άφιξή σου.

Τα όστρακα, η άμμος ,ο Απηλιώτης,

σχηματίζουν λαμπρούς προμαχώνες

για να γιορτάσουν την αξιοσύνη σου!

Γεφύρι των κόσμων,

πολυσήμαντο άγγελμα!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ-ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΑΤΡΟΠΟΣ

ΑΤΡΟΠΟΣ


Αλάθητη προφήτης Κυμαία Σιβύλλη,

δια το μέλλον δώσε χρησμό!

Εγώ η των επιγείων δεδομένων πληβεία,

σε τι παρέβην τους ιερούς νόμους των ενδομύχων;

Η Άτροπος εσκευώρησε και ζητά

την κεφαλή μου επί πίνακι.

Αιτούμαι την απονομή δικαίου,

έστω και την τελευταία στιγμή.

Αιτούμαι την εις ουρανόν ,

ανώδυνη αναρπαγήν μου.

ΡΕΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ-ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ


Ένας λαβύρινθος είμαι.

Συντρίβομαι μέσα σε δαιδαλώδεις στροφές.

Αφήνω πίσω μου, στάχτες αστεριών

ανοίγω στοές σε βράχια αδιαπέραστα.

Βρίσκω μικρές διεξόδους,

διαφεύγω!

Διαφεύγω για λίγο μόνο,

για να ξανασυγκρουστώ με ανάλγητες μνήμες.

Ένας μαγνήτης, με σέρνει πάλι στην αρχή μου.

Γυρνώντας προς τα πίσω, υπάρχεις στο άνοιγμα του Τούνελ.

Είσαι στο ξέφωτο.

Άνθη νωπά είν' φυτρωμένα στις παρειές σου.

Με ευλάβεια έρχομαι για να σε ξαναζήσω,

μοναδικό, δυσήλατο δώρο!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ-ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΑΝΘΟΦΟΡΙΑ

Μιά έντρομη ανάγκη απόδρασης με έσυρε στην ξέρα

μιας ανύπαρκτης αφετηρίας.

Σε εκτροφείο ελπίδων λεηλατήθηκα εκούσια!

Έψαχνα για ανήφορο, μα πάντα συναντούσα

κατηφοριές και .

σπασμένα είδωλα

Ω΄εσείς,

χάνοντας την αρτιμέλειά σας,

ευνοήσατε τη μυστική μου ανθοφορία!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ- ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΑΓΓΙΞΕ ΜΕ

ΑΓΓΙΞΕ ΜΕ


Άγγιξέ με,

Έτσι αυθόρμητα, δίχως σκέψη,

να μην είναι εκ προμελέτης το τόλμημα

και ντυθεί αναστολές.

Μόνο άγγιξέ με.

Ανυπεράσπιστη και μόνη καθώς είμαι

θα κυλίσω στο ευρύ σου στέρνο

σαν μίσχος κλέουσας.

Θα κρατήσεις την αγάπη μου

και την ανέραστη στιγμή

στην αγκαλιά σου

κι ίσως σταθεί ο χρόνος όσο χρειάζεται

για να αποκρυσταλλωθεί το συμβάν!

Γι αυτό το άγγιγμα πόσα και πόσα έτη δεν διανύθηκαν,

πάνω σε σύννεφα πικρής αναμονής!

Πρόσμενε η μοναξιά μου ν' ανταμώσει το θαύμα.

Ένα ξεθωριασμένο έλασσον ζητούσα

πριν με καταλάβει η νύχτα εξ' απίνης!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ- ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΠΑΤΡΑ

ΠΑΤΡΑ


Εδώ συναντήθηκαν το χτες και το σήμερα

Μιά τρικυμία αισθημάτων

δάκρυα στα σαρακωμένα σκαλοπάτια

και μόνη, απείραχτη, σαν προϋπάντηση,

η σιδερένια ξύστρα, κάτω και δίπλ' απ' την πόρτα,

που ο ήχος της σήμαινε τον ερχομό του πατέρα.

Θλίψη τα ερμητικά κλειστά παράθυρα

και μιά θύρα μόνο ανοιχτή,

 να προκαλεί, να παρακάμψεις τη συγκίνηση

και να μπεις στην ερήμωση,

στους σπαραγμένους τοίχους

στην αποσυνθεμένη εστία,

στα ξεδοντιασμένα πατώματα.

Να ! Το ταρατσάκι, γέρικο τόσο

κι η Μάνα μου εκεί με το κεφάλι ψηλά

στην ανεπαρκή της ευτυχία.

Ξερό δένδρο το σπίτι,

αντιστέκεται, όπως καμένο δάσος

που παραμένει εκεί για να θυμίζει,

τον εμπρηστή χρόνο

τον σκληρό χειμώνα που σάρωσε τη ζωή που πέρασε

και γω, τελευταία εικόνα, ν' ακούω φωνές αγαπημένες

απ' το παρελθόν.

Τη θύμηση των πρώτων μου βημάτων αφήνω

σαν ανθοδέσμη πάνω σε τάφο προσφιλών μου,

σαν επιτύμβιο λυγμό στην ατάραχη επίστρωση

της στάχτης του χρόνου!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ-ΛΑΜΝΑΤΟΥ

(από την επίσκεψή μου στην Πάτρα μετά από χρόνια, στο σπίτι που έζησα μικρή βρίσκοντας τώρα
ερείπια γύρω μου.)

ΖΗΤΑΩ

ΖΗΤΑΩ

Εμέ στο μεσοχείμωνο,

να με πικρολυπάσαι,

που δεν θα βρώ κατάλυμα ,

που δεν θα βρω γαλήνη,

γιατί ζητάω τ' αδύνατα

και τα δυσκολεμένα.

Ζητάω δροσιά τον Αύγουστο

και ζέστα το Γενάρη.

Νάναι τα άνθια ολόγιομα

χειμώνα καλοκαίρι.

Νά' ναι τα χιόνια ζάχαρη

και τα δρολάπια χάδια.

Νά' ναι τα νειάτ΄ατέλειωτα

και γω να μην τρανεύω.

Ζητάω και την αγάπη σου,

νάν' μοναχά για μένα!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ-ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΗΛΙΟΣ

Ήλιε μου μελωδέ και λυτρωτή,
ζεστή αγκαλιά, καταφυγή, ανάγκη,
ποτιστική βροχή στην ξεραμένη γη μου,
κράτα τις Αναστάσιμες λαμπάδες των ονείρων μου αυγινές
και την αλληγορία της φωνής μου,
κάντην ωδή, πίστη, ιδέα, γιορτή!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ- ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ

Ωραία κελαϊδούσε το κύμα!

Μαγικά ρεύματα ξεκλείδωναν τις πόρτες των ανέμων

και χύνονταν ιστορίες μνήμης στον μυστικισμό του πελάγου

σαν επαναλαμβανόμενη ωδή.

Σαν μελίσσι βομβούσαν οι ήχοι

κι έπλεκαν κρουστές ψευδαισθήσεις

ωραίο μαγνάδι ονείρων

στιγμές ρέμβης μ' έσπρωχναν,

μεσ' στα νερά που παρασύρθηκα!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ- ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕ ΜΕ

Μέρες σιωπής κι από μακριά δονείς τα έγκατά μου.

Ελευθέρωσέ με από τα δεσμά της απουσίας σου,

της σιωπής σου το βάρβαρο ήχο!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ-ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΠΟΙΑ ΔΙΨΑ

Ποιά δίψα; για ποιά έξουσία;

οδήγησε στην αλληλοκτονία μας;

ποιός σίτιζε την αψυχία μας;

Η απειλούμενη πόλη μας, αμυνόταν

με τα μελανότερα χρώματα.

Φλεγόταν ο ουρανός μας ως τις βαθειές ζώνες του.

Ποιά ασπίδα ήταν ικανή να μας προστατεύσει;

Ποιά πανσέληνος φώτιζε το υπερφύαλο εγώ μας;

εκτοξεύσαμε τα δόντια του Δράκοντα,

γέμισε το σπίτι Σπαρτούς

κι εξοντωθήκαμε.

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ-ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ

Τώρα που έφτασες με το καράβι σου

στη σκοτεινή πατρίδα

πές μου μοναδική που μ' αγάπησες

πώς να σωθώ απ' όσα μου μαστιγώνουν την ύπαρξη;

Διάπυροι, αβυσσαλέοι φόβοι, αποψιλώνουν την ελπίδα.

Έλα εξόρισε τα φαντάσματα,

πραϋντικά στείλε, κάνε με μάγεμα ενός θάμβους

να μη νιώθω την αιχμή της ρομφαίας!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ-ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΟ

ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΟ


Άηχα σήματα φέρνουν τη θλίψη σου ως εδώ,

γιατί ένιωσες τον ήλιο κάτισχνο,να στάζει το άδειο.

Έκλεισες μέσα σου τη δύναμη της εικόνας

που βαρύς λίθος έθεσε τελεία στο μέλλον της.

Μα οι φυλλωσιές της δύναμής σου δεν γυμνώθηκαν

κι ας τις άγγιξε το τελεσίδικο.

Τώρα ένα κλωνάρι άνεμος θα σε γυρίσει

καβαλάρη με τ'άρματα του φωτός και της σοφίας σου.

Θα σκέφτεσαι και θα ζητάς απαντήσεις στα γιατί σου

κι αρνητής της όποιας πτώσης

όρθιος θα βαδίσεις ξανά ,σ'ένα κόσμο παράλογο!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ-ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΠΑΤΡΟΚΛΟΣ

Αντάμωσες τα άστρα τους Θεούς

Έλληνα, τοξοβόλε, φίλτατε, φίλιε!

Η μοίρα κι αν μαντάλωσε

τον ήλιο στο κατώϊ

το παραθύρι άνοιξε

κι απ' την χρυσή τεφροδόχο,

διαχύθηκε η στάχτη σου,

στου Ελλήσποντου την άπλα

και στα ορθάνοιχτα πέλαγα

τρικάταρτα καράβια,

ταξίδεψαν τη δόξα σου

ως το μεγάλο τύμβο

και ως του κόσμου τα πέρατα!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ-ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΕΛΕΝΗ

Ελένη της Αχερουσίας,

αργοβάδιστη νύφη

κι αν σημάδεψαν με τα τόξα τους

την καρδιά σου οι Μασσαγέτες,

οι Μούσες οι γλυκόλαλες,

θ'ανοίξουν δρόμο, να ξαναρθείς, δίχως πληγές,

ωραία, καλόγνωμη, γελαστή,

με του μελιού τα χρώματα,

τη γή σου να φιλήσεις,

να ξαναδείς τ'αγρίμια των ορέων

να λουστείς στων ποταμών τις ροές!

Ελένη της Αχερουσίας, που έγινες ποίημα,

πνοή των ανέμων,

ελευθέριο φως!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ-ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΤΟΥ ΑΙΗΤΗ Η ΠΟΛΗ

Μου ζήτησες ηρωϊκό κατόρθωμα.

Γεμάτη δυσκολίες του Αιήτη η πόλη.

Δεν τρόμαξα, είπα: "ΟΛΑ" και υψώθηκα.

Αποδύθηκα την ύλη μου.

Ορφέα, Ασκληπιέ και οιωνοσκόπε Φινέα,

η συντροφιά σας δεν με έσωσε απ' τις συμπληγάδες.

Με καταδίωξαν αγριεμένες θάλασσες.

Στους κήπους των Εσπερίδων δεν βρήκα χρυσά μήλα

κι ο επίορκος Ιάσονας,

αναζητούσε άλλη γή!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ-ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΔΕΝ ΧΩΡΑΣ

Δυσερμήνευτε,

στο λίγο δεν χωράς.

Ο χιλιάχτιδος ήλιος σου

με στρέφει προς το θαύμα σου

γυμνή ως το κόκκαλο

αέρινη διαφάνεια

καθρεφτίζομαι

σε ελπίδων ενύπνια.

Στο σχήμα σου γίνομαι

φωτοστέφανη περίπτυξη!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ-ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΑΠ' ΤΟ ΔΑΣΟΣ

Σ' αυτήν την απόκοσμη ράχη ζω

σου γνέφω με δάφνες και μυρτιές απ' το δάσος

που γλυκό της δόξας σου φτάνει τ'αγέρι,

χτυπά το τζάμι μου νοητά!

Έλα ως εδώ που ασκητεύει η ψυχή μου ,αετέ αλαφροφτέρουγε,

με μιά μου κίνηση θα κρατηθώ μυριόχειρη απ' τα φτερά σου,

θα ταξιδέψουμε ταξίδι μακρυνό.

Παρθενική ανάμνηση, πώς τρέμω από δέος

στ 'αντίκρυσμα του φωτός σου!

Με της Αριάδνης το νήμα, βρίσκω τα ίχνη σου.

Καθορίζω τον αρχικό σου πυρήνα που με κυκλώνει

Αναπλάθω το παρόν μου

σαν σπασμένο μάρμαρο ταιριάζω τα κομμάτια μου

και όρθια διεκδικώ το μικρό μου ρόλο

μεσα στην απεραντοσύνη!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ-ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ

Να ξοδευτώ σα λάδι λυχναρίσιο θέλω,

στης δύναμής σου τη φωτιά

ώ ! Τέχνη ανυφάντρα!

Να καίγομαι σαν της φλόγας σου

το δάκρυ το καυτό

κι από την κοίτη του ήλιου σου,

ποτάμια να με ξεδιψάνε πάντα!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ-ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΑΠΟ ΜΕΛΙΣΣΙΟΥ ΚΗΡΙΟΥ

ΕΡΧΕΣΑΙ

Δρυάδες αναδεύουν τις φυλλωσιές,

απόηχος πλησιάζει.

Έρχεσαι με μιά αγκαλιά φως!

Διάφανος Θεός!

Ώρες σιωπής κι η αύρα σου γεμίζει το δρυμό

μ' αρώματα χλόης και ροδιάς.

Αστρόσκονη εισβάλλει απ' τις ρωγμές της στέγης μου.

Η απουσία σου ,αστραπή και ρίγος

στη ροή των στιγμών μου!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ-ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΑΠΟ ΜΕΛΙΣΣΙΟΥ ΚΗΡΙΟΥ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ

Για την Ελένη

που με τον Πάρη περιπλανήθηκε

στου πάθους τις θάλασσες και τις στεριές

αφήνοντας την τρυφερή της θυγατέρα

για χάρη του καταλύτη έρωτα,

οι Τρώες και οι Έλληνες,

πήραν τα όπλα.

Για την ωραιότητα, που ....αφοπλίζει!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ-ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΑΠΟ ΜΕΛΙΣΣΙΟΥ ΚΗΡΙΟΥ

ΤΑ ΜΑΓΙΚΑ ΠΑΛΑΤΙΑ

Τα μαγικά παλάτια που βασίλισσα με στόλιζε το όνειρο,

τα γνώρισα, στους κρύους διαδρόμους που χιλιοπερπάτησα

παντέρημη, δακρυσμένο κουφάρι, ξοθιά της ερήμου αγιάτρευτη.

Στα γκρεμνά της θλίψης μ' έσπρωχναν οι ώρες.

Τις άδειες κάμαρες στοίχειωνε,

η μακρόσυρτη οδύνη της απουσίας σου!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ- ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΑΠΟ ΜΕΛΙΣΣΙΟΥ ΚΗΡΙΟΥ

ΑΕΙΘΑΛΗΣ ΑΝΑΓΚΗ

Καμιά λογική δεν μπορεί να δαμάσει το έλλειμμά μου.

Αειθαλής ανάγκη ζητά ένα σταλαγμό ώθησης στο ολόκληρο.

Ζητά να μ'αγκαλιάσουν

τα δυό σου απόδημα χέρια!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ-ΛΑΜΝΑΤΟΥ