Κυριακή 29 Απριλίου 2012

ΠΑΤΡΑ

ΠΑΤΡΑ

Εδώ συναντήθηκαν το χθες με το σήμερα
Μιά τρικυμίοα αισθημάτων.
Δάκρυα στα σαρακωμένα σκαλοπάτια
και μόνη απείραχτη σαν προϋπάντηση,
η σιδερένια ξύστρα κάτω , δίπλα απ' την πόρτα
που ο ήχος της σήμαινε τον ερχομό του πατέρα.
Θλίψη τα ερμητικά κλεισμένα παράθυρα
και μιά θύρα μόνο ανοιχτή,για να προκαλεί
να παρακάμψεις τη συγκίνηση
και να μπεις στην ερήμωση,
στους σπαραγμένους τοίχους,
στην αποσυνθεμένη εστία,
στα ξεδοντιασμένα πατώματα.
Να το ταρατσάκι !! Γέρικο τόσο,
κι η μάνα μου εκεί με το κεφάλι ψηλά
στην ανεπαρκή της ευτυχία.
Ξερό δέντρο το σπίτι,
αντιστέκεται όπως καμένο δάσος
που παραμένει εκεί για να θυμίζει
τον εμπρηστή χρόνο!
τον σκληρό χειμώνα που σάρωσε
τη ζωή που πέρασε.
Και γω τελευταία εικόνα, ν' ακούω φωνές
αγαπημένες απ' το παρελθόν.
Τη θύμηση των πρώτων μου βημάτων
αφήνω σαν ανθοδέσμη πάνω σε τάφο προσφιλών μου,
σαν επιτύμβιο λυγμό ,
στην ατάραχη επίστρωση
της στάχτης του χρόνου.

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ - ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΝΑΝ' ΜΟΝΑΧΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ

ΝΑΝ' ΜΟΝΑΧΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ

Εμέ στο μεσοχείμωνο
να με πικρολυπάσαι,
που δεν θα βρω κατάλυμα
που δεν θα βρω γαλήνη
γιατί ζητάω τ' αδύνατα
και τα δυσκολεμένα.
Ζητάω δροσιά τον Αύγουστο,
και ζέστα το Γενάρη.
Νάναι τα άνθια ολόγιομα
χειμώνα καλοκαίρι.
Νάναι τα χιόνια ζάχαρη
και τα δρολάπια χάδια.
Νάναι τα νειάτ' ατέλειωτα
και γω να μην τρανεύω.
Ζητάω και την αγάπη σου,
νάν' μοναχά γιά μένα!!!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ - ΛΑΜΝΑΤΟΥ

AΠΟΛΛΩΝ

ΑΠΟΛΛΩΝ

Η Θέμις η ερατεινή, σε πότισε
αμβροσία και νέκτερ
τοξοφόρε γιέ της Λητούς
και σε σπαργάνωσαν με λευκά πανιά
οι Δηλιάδες θεραπαινίδες.
Μα πιό πολύ σε ύμνησ' ο αθάνατος ο Όμηρος.
Θεέ των Μουσών δαφνοστεφάνωτε,
στη δράκαινα που με ζώνει,
βάλε φωτιά
κι απ' την καλήρροη κρήνη σου
στείλε της ίασης νερό και για μένα!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ - ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΣΤΟ ΛΙΓΟ ΔΕΝ ΧΩΡΑΣ

ΣΤΟ ΛΙΓΟ ΔΕΝ ΧΩΡΑΣ

Δυσερμήνευτε στο λίγο δεν χωράς.
Ο χιλιάχτιδος ήλιος σου με στρέφει προς το θαύμα σου,
γυμνή ως το κόκκαλο, αέρινη διαφάνεια
καθρεφτίζομαι σε ελπίδων ενύπνια.
Στο άγιο σχήμα σου γίνομαι
φωτοστέφανη περίπτυξη!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ - ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΜΟΝΟ ΣΚΕΨΟΥ

ΜΟΝΟ ΣΚΕΨΟΥ

Μην το νομίσεις κτηνωδία που η σάρκα
εκτίει την ποινή της μεσ' στα φιλήδονα θέλω της.
Μόνο σκέψου πως είν' άθικτο και σήμερα το θαύμα
της ζωής σ ου!!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ - ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΖΩΗ

ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΖΩΗ

Επιστρέφω στους ήσκιους του δάσους
στην πέτρα που κλαίει μονάχη.
Εκεί πάντα εκεί, πάνω στα ψηλώματα των προσδοκιών
που απ' τις φεγγαρόπορτες βγαίνει η αλήθεια
στο φως των πραγμάτων!!
Καλώς  όρισες όραμα, της μιάς μέρας χρυσάφι!
Κι άν δεν με άγγιξε η παγωνιά, είναι γιατί
κάτι σαν ζωή σύρθηκε εντός μου
κι έγινα εγώ, που με σμίλεψες!!!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΟΔΥΝΗ

ΟΔΥΝΗ

Τα μαγικά παλάτια που βασίλισσα με στόλιζε το όνειρο,
τα γνώρισα, στους κρύους διαδρόμους
που χιλιοπερπάτησα, παντέρημη.
Δακρυσμένο κουφάρι,
ξοθιά της ερήμου αγιάτρευτη.
Στα γκρεμνά της θλίψης,μ' έσπρωχναν οι ώρες.
Τις άδειες κάμαρες στοίχιωνε,
η μακρόσυρτη οδύνη της απουσίας σου!!!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ - ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΤΑΞΙΔΙ

ΤΑΞΙΔΙ

Γι' αυτό το ταξίδι,
στο ουράνιο παράθυρο,
στο υπερκώσμιο λιακωτό,
δεν θωρακίστηκαν
με αλεξίπυρα προκαλύμματα,
τα κέρινα φτερά μου!!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ - ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΥΦΑΙΝΩ

ΥΦΑΙΝΩ

Υφαίνω το Φθινοπωρινό μου πέπλο
με στιμόνι πίστης ριζωμένης,
σε ένθεο πυρήνα οδηγητή.
Υφαίνω με κλωστές φωτός,
με μύθους και στιγμές ελλάμψεων,
με μουσικές του Ιονίου.
Το υφαίνω ,με τα θροϊσματα των ελαιώνων,
με προσευχές!!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ - ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΟΙ ΦΡΟΝΙΜΟΙ ΚΑΙΡΟΙ

ΟΙ ΦΡΟΝΗΜΟΙ ΚΑΙΡΟΙ


Αχ!!! Οι φρόνιμοι καιροί, ποιούς δρόμους να τραβήξαν άραγε;
Τότε που είχε μέλι η θάλασσα , δεν είχε το μίσος σχήμα.
Τι όχλος ανόητος! Έχει φορέσει τιποτένιο ένδυμα
και κοκκινίζουν τα ποτάμια από ντροπή
ακούγοντας ανόσιες φράσεις και σαν θωρεί να γέρνουν ως κάτω οι ψυχές
σφυροκοπόντας μας.
Θαρρώ πως μας σκιάζουνε λεκέδες  βρώμικης καπνιάς
και ενάντια είμαστε σ' όποιο αθώο αίσθημα.
Ετοιμοπόλεμοι και αόματοι. Ξερές ακτές.
Δεν είναι μπορετό να δούμε, πως πάνω αιωρείται
ο ολοκέντητος ουρανός.
Να βρούμε πρέπει το πορτάκι της καλής μεριάς
να φύγει σαν αχνός το σφύξιμο της ψυχής.
Αυτό παραμορφώνει την απέναντι καλοσύνη.
Να δούμε πως αυτό που ονομάζαμε φιλία και στοργή
αλοίμονο!!!
Ποτέ του δεν υπήρξε!!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ - ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΣΤΕΡΓΙΩΘΗΚΕΣ

ΣΤΕΡΓΙΩΘΗΚΕΣ

Στεργιώθηκες ανθός, στο πέτο της πιό όμορφης ελπίδας
Πές μου, πώς του καιρού θα γίνω κλέφτρα
να βρω το δρόμο
για το μπαλκόνι του ουρανού σου
τ' αστερόπλεχτο;
Απ' των αγίων σου ήχων τις νότες
ανθίζει η ροδαριά.
Απόκαμα να καρτερώ ανήλιαγες ανατολές
και μιά αξεκίνητη καλοκαιριά!!!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ- ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΠΕΡΝΟΥΣΕΣ

ΠΕΡΝΟΥΣΕΣ

Περνούσες σαν σκιά ησυχασμού
την ντροπαλότητα της νύχτας να πλαταίνεις
κι ο ευρύστερνος ο κήπος, σταγμοδόχη,
κάτω απ' τα κεριά των αστεριών
και συ να νοηματίζεις τη ζωή
κι η γη πανδέκτης
και παρέστια εγώ με σένα
να χαιρετώ την σύναξη την εόρτια
και ναν' το βράδυ σαν διαβαίναν οι στιγμές,
όλο μαγέματα,
σαν τη Μαχαρανή,
με τ' άστρινα κεντίδια στα μαλλιά της!!!


ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ - ΛΑΜΝΑΤΟΥ

ΙΟΝΙΟ

ΙΟΝΙΟ

Τι τρυφερή η απαλότητα των ελαιώνων
ψηλά ορθώνετ' η αγερωσιά του Αίνου!!!
Γέμει αρχοντιά η γη η θαλασσοφίλητη!!
Οι δάφνες με τους ήσκιους τους κεντούν ψηφιδωτά
στης πυρωμένης της καλοκαιριάς το στέρνο!
Της αρμονίας η φωνή γλιστρά
μέσ' απ' τις χλωρασιές κι ενώνεται
με το αιώνιο τραγούδι του πελάγου!
Τ' αγρίμια των βουνών ημερωμένα
και το νησί απ' τους καιρούς του Κέφαλου
απαγγειασμένο!
κι οι άγιοι δρόμοι οδηγητικοί!
Κάλλιστο έργο των Θεών και μέγα!!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ - ΛΑΜΝΑΤΟΥ
ΕΡΑΤΩ

Σε λάρνακα να θέσεις Ερατώ
τα λείψανα των όσων ζήσαμε.
Εδώ πέθαν' ο έρωτας
πάνω απ' της θάλασσας το μεθυσμένο κύμα.
Θυμάσαι τότε που άστρινες φορεσιές
ντυνόταν τόνειρο;
που αστέγνωτοι ξημερώναμε κάτω απ' τον γαληνό ουρανό;
Όλα  λοιπόν έχουν χαθεί; Τα όσα υπήρξαν είναι ψέμα;
Το βλέμμα προσηλώνω στο σύμπαν
γίνομαι ζηλωτής
μιάς πρότερης ζωής.
Θυμήσου Ερατώ τα ζουμπούλια που πέρναγα στα μαλλιά σου
μοσχοβολιές καρδιάς.
Πάντοτε αναπάντητα θα ρωτάω,
Γιατί πεθαίνει η αγάπη ΕΡΑΤΏ;

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ - ΛΑΜΝΑΤΟΥ