ΠΑΤΡΑ

ΠΑΤΡΑ


Εδώ συναντήθηκαν το χτες και το σήμερα

Μιά τρικυμία αισθημάτων

δάκρυα στα σαρακωμένα σκαλοπάτια

και μόνη, απείραχτη, σαν προϋπάντηση,

η σιδερένια ξύστρα, κάτω και δίπλ' απ' την πόρτα,

που ο ήχος της σήμαινε τον ερχομό του πατέρα.

Θλίψη τα ερμητικά κλειστά παράθυρα

και μιά θύρα μόνο ανοιχτή,

 να προκαλεί, να παρακάμψεις τη συγκίνηση

και να μπεις στην ερήμωση,

στους σπαραγμένους τοίχους

στην αποσυνθεμένη εστία,

στα ξεδοντιασμένα πατώματα.

Να ! Το ταρατσάκι, γέρικο τόσο

κι η Μάνα μου εκεί με το κεφάλι ψηλά

στην ανεπαρκή της ευτυχία.

Ξερό δένδρο το σπίτι,

αντιστέκεται, όπως καμένο δάσος

που παραμένει εκεί για να θυμίζει,

τον εμπρηστή χρόνο

τον σκληρό χειμώνα που σάρωσε τη ζωή που πέρασε

και γω, τελευταία εικόνα, ν' ακούω φωνές αγαπημένες

απ' το παρελθόν.

Τη θύμηση των πρώτων μου βημάτων αφήνω

σαν ανθοδέσμη πάνω σε τάφο προσφιλών μου,

σαν επιτύμβιο λυγμό στην ατάραχη επίστρωση

της στάχτης του χρόνου!

ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ-ΛΑΜΝΑΤΟΥ

(από την επίσκεψή μου στην Πάτρα μετά από χρόνια, στο σπίτι που έζησα μικρή βρίσκοντας τώρα
ερείπια γύρω μου.)