Σ' αυτήν την απόκοσμη ράχη ζω
σου γνέφω με δάφνες και μυρτιές απ' το δάσος
που γλυκό της δόξας σου φτάνει τ'αγέρι,
χτυπά το τζάμι μου νοητά!
Έλα ως εδώ που ασκητεύει η ψυχή μου ,αετέ αλαφροφτέρουγε,
με μιά μου κίνηση θα κρατηθώ μυριόχειρη απ' τα φτερά σου,
θα ταξιδέψουμε ταξίδι μακρυνό.
Παρθενική ανάμνηση, πώς τρέμω από δέος
στ 'αντίκρυσμα του φωτός σου!
Με της Αριάδνης το νήμα, βρίσκω τα ίχνη σου.
Καθορίζω τον αρχικό σου πυρήνα που με κυκλώνει
Αναπλάθω το παρόν μου
σαν σπασμένο μάρμαρο ταιριάζω τα κομμάτια μου
και όρθια διεκδικώ το μικρό μου ρόλο
μεσα στην απεραντοσύνη!
ΡΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ-ΛΑΜΝΑΤΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου